Adeús Coimbra

Goedemiddag schatjes,

’n Paar uurtjes geleden ben ik samen met Lissa & Myriam afscheid genomen van Coimbra en inmiddels zitten we met z’n vijven in de bus naar Lissabon. De laatste paar dagen in Coimbra zijn overvol geweest met koffers inpakken (wat een drama…), afscheid nemen, solliciteren, voetbal kijken (dit keer zonder oranje jurkjes maar), dingen voor de laatste keer doen of zien en dingen doen die al lange tijd op de ‘Coimbra to do list’ stonden.

Vrijdagochtend ging al vroeg de wekker, want ja, je bent jong en je wilt wat. In dit geval wouden we ’n wandeling maken naar Penedo da Saudade, een uitzichtpunt in de buurt van mijn faculteit. Na deze wandeling heb ik Lissa en Myriam eindelijk meegenomen naar mijn faculteit, hoewel zij toch al ’n jaar in Coimbra zijn waren ze hier namelijk nog nooit geweest (wat ’n schande). Wel leuk overigens, dat er toch nog dingen waren die ik hun kon laten zien in plaats van andersom! Na ’n koffie (die hadden we nodig) zijn we de weg die ik het afgelopen half jaar ontelbare keren ben gelopen, gelopen en doorgegaan naar de volgende stop: lunch bij Maria. Maria Portuguesa is een restaurantje in Se Velha waar Lissa, Myriam en ik ontelbare vrijdagmiddagen hebben gelunched. Na een paar uur op het terras, zijn we, lichtelijk aangeschoten van de pruimenlikeur die we gedurende deze lunch geserveerd kregen, al dansend naar huis gelopen. Bakkie koffie erin en door, naar de sportschool. Hoewel mijn sportschool redelijk gedateerd was, en mijn iPod op maximaal volume moest zodat ik de apparatuur niet hoorde kraken, ga ik ook deze plek wel missen. Misschien doordat ik hier toch wel de nodige uurtjes gespendeerd heb maar vooral omdat de weg terug naar huis altijd weer genieten was, vanaf hier heb je namelijk het beste uitzicht over Coimbra! Later die avond zijn we met z’n drieën naar Baixa gegaan, het was afgelopen week namelijk Festa da Sardinha in Portugal, en in deze wijk van de stad stonden werkelijk over terrasjes op straat met om de paar meter een grote barbecue gevuld met sardientjes. Ontzettend gezellig! Helaas was ook deze keer de vis nog volledig intact en heb ik uiteindelijk waarschijnlijk evenveel graad als vis gegeten, maar goed, ik ben dan ook de handigste niet. De laatste stop deze avond was Cabido, een bar in Se Velha die bekend staat om z’n gekke shotjes en challenges.

Gisteren was het eindelijk zo ver: zwemmen in de Rio Mondego. Lange tijd heb ik gezegd dat ik nog niet dood gevonden zou willen worden in deze rivier, vorige week kwamen we er echter achter dat het water toch best wel helder was en namen we ons voor het gewoon te doen. Toen het moment gisteren daar was bleken Myriam en Lissa het toch wel spannend te vinden en ben ik als eerste het water in gedoken om te checken of alles oké was en of er niet te veel vissen waren (haha). Toen bleek dat alles veilig was volgde Myriam en na de nodige aanmoedigende woorden durfde ook Lissa het aan. Het moment dat Lissa het water raakte ben ik bijna verdronken van de kramp (van het lachen dan), ze wist namelijk zeker dat er heel veel vissen zaten en dat de enige manier om ze ‘te killen’ HEEL VEEL bewegen was. Uitgeput van al dat ‘killen’ was het na het zwemmen tijd voor ijs en vervolgens zijn we met z’n drieën de hele middag de keuken ingedoken, onze voorraad moest namelijk op en dus hadden we iedereen uitgenodigd voor een laatste dinerparty. We moesten creatief zijn maar het is ons uiteindelijk gelukt alles op te maken zonder iets nieuws te hoeven kopen. Met de buikjes gevuld was het na het eten tijd voor de laatste ginhja (in chocolade cup natuurlijk) en zijn we met de hele meute doorgelopen naar Praca 8. de Maio. Op dit pleintje staat een fontein, een fontein die ik 133 dagen geleden voor de eerste keer zag en dacht: ‘daar moet ik in’. Ook dit kan ik van mijn to do list afstrepen want samen met Lissa & Myriam, en aanschouwt door zo’n 20 man die het allemaal ‘te koud’ vonden, heb ik nog een mooi dansje in deze fontein gemaakt. Daarna de schoentjes weer aan en tijd voor echte dansjes op Praca, nog eventjes genieten van bier voor €0,70, dat ga ik in Nederland namelijk nergens meer tegen komen. Op weg naar huis heb ik nog eventjes genoten van de highway to hell, de 125 schots en scheve monumentale trappen die me het afgelopen half jaar flink wat spierpijn hebben veroorzaakt. Toch gek hoe je ook aan dit soort dingen waarde gaat hechten haha.

Natuurlijk heb ik nog veel meer super leuke dingen gedaan de afgelopen paar weken, maar deze laatste twee dagen waren perfect en ik had mijn tijd in Coimbra, de stad die het afgelopen jaar mijn thuis is geworden, op geen andere manier willen eindigen. Het is ons helaas niet gelukt de hele Coimbra to do list lijst af te werken maar ach, des te meer reden om heel snel terug te komen!

Adeús Coimbra, amo-te

p.s. René’ke, happy papa-dag. Je bent de beste, ik kom je snel knuffelen!