Feestweek deel II: Flodder in Portugal

Na bijna 6 weken was het vorige week zaterdag ook eindelijk tijd om weer met Nena, Ank en René te knuffelen, rond de middag zouden zij in het centrum van Lissabon aankomen, waar wij ze zouden ontmoeten. Al wachtend op een berichtje dat de hele bende er bijna zou zijn, zaten Linds en ik op het terras op Praça do Commercio koffie te drinken toen ik opeens links van me een taxi met Nena erin voorbij zag rijden, natuurlijk had de ober toen nog een ruime eeuwigheid nodig om 2 koffies af te rekenen en stond ik gedurende deze tijd ongeduldig te wachten om richting de taxi’s te lopen. Eventjes later zijn we, na een enthousiaste rendez-vous (in ’t Frans, haha) midden op de straat, met z’n 5en Lissabon ingelopen op zoek naar een geschikte lunchplek, waar cadeautjes en verhalen werden uitgewisseld en werd geluncht. Met volle magen vertrokken we even later naar onze Airbnb vanwaar we de rest van de middag Lissabon hebben verkend en hebben genoten van een overheerlijke pastel de nata (hij werd warm geserveerd, dan zijn ze nog lekkerder!). Later op de avond was het tijd voor de traditionele pastaparty, de avond voor een hardloopwedstrijd, waarop de hele familie, ongeacht of diegene rent de dag erna, pasta te eten krijgt. Dat is goed voor de koolhydraten. Vorige week zaterdag waren we in ’n Italiaans restaurant en koos de helft van de familie voor pizza, maar ach, daar zitten ook koolhydraten in.

En toen kwam zondag, de grote dag, de dag van de halve marathon van Lissabon. Ook op zondag, en ‘n stuk minder leuk dan 21,1 km rennen, was dat Linds later die dag terug naar Nederland zou vliegen en mijn feestweek met haar er dus na 5 super dagen alweer op zat :(.
Zoals altijd gierde bij mij de (gezonde) spanning al sinds de avond ervoor door m’n lijf en keek ik nogal op tegen de 21,1 kilometer die eraan zaten te komen en vooral erg uit naar de finish. Voor iedereen die dit niet helemaal snapt of zich überhaupt afvraagt wat hardlopers bezielt, ’n hardloopwedstrijd kent, althans voor mij, mentaal gezien verschillende fases, voorafgaand aan de start is er de spanning, gevolgd door het enthousiasme en de motivatie, tijdens het rennen denk ik vooral ‘waarom doe ik dit ook alweer?’ en ‘oké, volgende week zondag ga ik echt met papa naar de kerk’ maar zodra de finishlijn in zicht is, ligt de wereld aan m’n voeten en kan mijn dag niet meer stuk, en daar doe je ’t voor.
Enfin, voor de start van de halve marathon stond ons nog een tripje naar de startlijn voor de boeg, deze was namelijk niet in Lissabon maar aan de andere kant van de Ponte 25 de Abril en was nogal moeizaam te bereiken. Eenmaal op het treinstation aan de overkant van de brug aangekomen, liepen we een menigte van duizenden hardlopers tegenmoet en na het nodige geduw en getrek hadden we een half uurtje later eindelijk een plekje aan de start gevonden en kon, tussen deze grote mensenmassa, het aftellen beginnen. De halve marathon van Lissabon kent 35.000 deelnemers, en geloof me, dat zijn er veel, al binnen de eerste minuut na de start was ik pap en Nena kwijt en de eerste kilometers hadden meer weg van een hindernisbaan dan van een hardloopwedstrijd. Eenmaal aan de overkant van de brug kon werd het wat rustiger en kon het ‘echte’ hardlopen beginnen, al snel bleek dat het weer veel ‘beter’ was dan vooraf voorspelt maar heb ik ondanks de warmte toch zeker 12 km lekker gelopen. Na deze 12 km kreeg ik heb zwaar en kon ik maar aan 1 ding denken: de finish.

Helaas zag deze er voor mij iets anders uit dan bovenstaand beschreven, in plaats van een euforische finish werd ik namelijk wakker in de ziekentent en bleek ik 600 meter voor de finish te zijn uitgevallen als gevolg van een bloedsuikertekort of een tekort aan hydratatie (dat is tot op heden nog vrij onduidelijk). Ik weet vrijwel niets meer van dit moment, en kan ik jullie dus ook niet meer vertellen, behalve dat ik natuurlijk ontzettend baal van het niet behalen van de finishlijn en dat ik op dit moment alleen maar blijer was dat mam, pap en Nena in de buurt waren, want het was toch wel eventjes schrikken! Pap en Nena hebben de finishlijn allebei veilig, en met een super eindtijd gehaald, en behalve blij dat ze er waren, ben ik dus ook ontzettend trots op ze allebei!
Met mij ging het gelukkig al snel beter en na ’n paar uurtjes mocht ik rustig naar huis.

Thuis werd goed voor me gezorgd en na een paar uurtjes werd besloten om toch nog een beetje van Lissabon te zien, lekker rustig aan met tram 28. Dachten we dan. Na een uurtje rustig in de tram werd ons namelijk verteld dat we de eindbestemming bereikt hadden en allemaal moesten uitstappen, hier bleek al gauw dat we in een uithoek van Lissabon terecht gekomen waren, geen idee waar en geen taxi te bekennen. Dat is nog eens een toeristische attractie. Gelukkig spreek ik tegenwoordig (ietwat gebrekkig) basic Portugees en is het ons toch gelukt een taxi richting de bewoonde wereld te vinden. Eenmaal in de bewoonde wereld hebben we, na sangria en ginjinha op Rossio, onze weg weten te vinden naar het Hard Rock Café, waar we onder het genot van een welverdiende maaltijd onze verjaardagen hebben gevierd.

Maandagochtend was de hele familie weer vroeg uit de veren, samen met pap had ik namelijk de opdracht een auto te gaan huren zodat we later op de ochtend richting Coimbra konden vertrekken. Op weg naar Coimbra zijn we twee keer gestopt, in Sintra en Peniche. Sintra is een stadje dat noordwestelijk van Lissabon ligt en bekend is voor een aantal bezienswaardigheden, in Sintra bleek echter al snel dat deze bezienswaardigheden niet per se in de stad Sintra maar in de gemeente Sintra te vinden zijn (blond). Hoewel we met de auto in Sintra waren was het toch nog een dik half uur rijden naar de bekendste van deze bezienswaardigheden en besloten we, ook met oog op de regen die eraan zat te komen, deze niet te bezoeken. Na een heerlijke lunch in een Engels theehuis zijn we vertrokken naar Peniche, een strandplaats precies tussen Lissabon en Coimbra. In ’n vorig reisverslag heb ik al verteld dat ik helemaal blij word van het strand, hoewel dat natuurlijk niet heel ongewoon is (wie wordt er nu niet blij van het strand?) denk ik dat dat bij mij in de familie nog net iets erger is, het strand zien was dan ook ’n vereiste voor het tripje naar Portugal, weer of geen weer. In Peniche bleek het wel zeker weer te zijn en hebben ’n uurtje over het strand en langs het water gelopen. Dit uurtje hebben we natuurlijk niet alleen langs het water gelopen maar zijn ook de nodige foto’s gemaakt, maar dat hadden jullie waarschijnlijk wel verwacht. Vanuit Peniche zijn we naar Coimbra vertrokken, waar pap, mam en Nena later die avond kennis hebben gemaakt met huisgenootjes en we vervolgens met z’n 6en zijn gaan uiteten.

Dinsdagochtend waren pap en ik al vroeg uit de veren, al geruime tijd voor z’n bezoekje aan Portugal had hij namelijk een belangrijke mededeling, namelijk dat hij, ook al hadden we zondag de halve marathon gerend, wel sowieso met me ging rennen in Coimbra. Zogezegd zo gedaan was het dinsdagochtend tijd voor waarschijnlijk het sloomste ochtendloopje dat we ooit samen gelopen hebben. Als twee hoogbejaarden strompelden we door Coimbra, pap van de rugpijn, ik van de spierpijn. Hoe dan ook vond ik het wel fijn om na wat er gebeurd was de zondag ervoor, eventjes een rustig rondje met iemand samen te lopen, en dat ging gelukkig allemaal prima!
De rest van de dinsdagmiddag heb ik de rol van gids weer op me genomen en geprobeerd de bekendste plekjes van Coimbra te laten zien. Tijdens de tour door de stad zijn we ook op de dagelijkse versmarkt geweest en hebben we de Universiteit bezocht. Aan het begin van de avond hebben we een Fado concert bezocht en de vakantie afgesloten met tapas en sangria (en bier).

Op woensdag was het helaas al weer vroeg tijd om afscheid te nemen, deze keer voor ietsje langer dan 6 weken en hoewel de tijd die ik hier nog zit nu al veel te snel voorbijvliegt, ga ik alle 4 m’n schatjes toch missen!

Nadat pap, mam & Nena richting Nederland zijn vertrokken, ben ik vrijwel direct vertrokken voor het derde deel van mijn feestweek, een roadtrip door Alentejo, dus ook dit reisverslag wordt vervolgd!