Ilha Verde

Óla a todos,

Afgelopen weekend ben ik 4 dagen samen met mijn huisgenootjes en Ludovica, Maura, Valerio, Francesca, Rossanna en Arianna (alle 6 Italianen) op het prachtige São Miguel geweest. Dit eiland is de grootste van een eilandengroep die beter bekend staat als Azoren, of Acores in het Portugees. São Miguel is 65 kilometer breed, 16 km lang en ligt midden in de Atlantische Oceaan. São Miguel telt ongeveer 150.000 inwoners en heeft 2 grote(re) steden, Ponta Delgada en Ribeira Grande. Het eiland wordt door de Portugezen ook wel Ilha Verde, oftewel groen eiland, genoemd.

Vrijdagochtend ging om 5 de wekker, om kwart over 6 moesten we namelijk in de bus naar het vliegveld van Lissabon zitten. Zo vroeg opstaan was nogal een opgave, sinds ik in Coimbra ben hoef ik namelijk nauwelijks voor 10:00 op te staan (dit is overigens ook maar beter want door dat late eten kom ik over ‘t algemeen niet voor 1 in slaap) en ook Lissa en Myriam zijn niet bepaald heldinnen als het op op tijd opstaan aankomt, perfecte formule dus. Eenmaal bij de bus aangekomen stond de rest van het reisgezelschap ons al ontzettend vrolijk op te wachten. Grapje natuurlijk, niemand was echt gecharmeerd van deze onmenselijke tijd, het was dan ook vrij stil en iedereen viel al snel in slaap toen we eenmaal in de bus zaten. 2,5 uur later kwamen we op het vliegveld in Lissabon aan en hadden we ruime tijd voordat ons vliegtuig zou vertrekken. Tijd voor ontbijt en heel veel koffie!

Bij aankomst op São Miguel stonden onze huurauto’s al op ons te wachten waardoor we vrijwel direct richting onze accommodatie in Ribeira Grande konden vertrekken. Samen met Lissa en Myriam verbleef ik in een guesthouse genaamd a Casa da Cascata, ontzettend goedkoop en een absolute aanrader! Omdat het nogal moeilijk was accommodatie voor 9 personen te vinden, verbleven de Italianen in een appartementje aan het einde van de straat. Na het uitpakken van koffers en rugzakken zijn we vertrokken naar een van de dichtstbijzijnde uitzichtpunten, Braía de Santa Iria. Het uitzicht hier was geweldig en het geruis van de zee en gefluit van de vogels op de achtergrond maakte deze plek alleen maar mooier. Zeker ’n half uur hebben we hier in het gras gezeten en genoten van het uitzicht, daarna zijn we verder gereden naar de theeplantages van Chá Gorreana. Persoonlijk was ik hier nogal door verrast, ik dacht namelijk dat theeplantages vooral in Azië te vinden zijn, maar die heb je dus schijnbaar ook midden in de Atlantische oceaan. Het bezoekje aan deze theeplantage was wel leuk maar niet heel erg bijzonder, we konden op eigen houtje een beetje rondlopen en rondkijken maar er was vrijwel niets aan informatie beschikbaar (dat wat er was, werd in rap Portugees verteld). Na de nodige kopjes thee (want dat hoort er natuurlijk wel bij), waren we allemaal nogal kapot van deze toch wel lange dag en zijn we langzaam richting Ribeira Grande vertrokken. Daar bleek maar weer dat een weekendje weg met 6 Italianen een ontzettend goed idee is, want evenals mijn huisgenootjes, weten die Italianen zich wel wegwijs in de keuken en stond er tegen half 10 een heerlijke Italiaanse maaltijd op tafel.

Zaterdagochtend zouden we eigenlijk om 10 uur richting Ribeira Seca vertrekken, het Portuguees kwartiertje werd echter een Italiaans uurtje waardoor we rond 11 eindelijk in de auto zaten. Bij Ribeira Seca ligt een enorme berg (ik ben de naam vergeten…) en Lagao do Fogo. Per auto hebben we 3 uitzichtpunten op deze berg bezocht, al deze uitzichtpunten boden een prachtig uitzicht over de omgeving en Lagao do Fogo. Bij het laatste uitzichtpunt hebben we een flink stuk gewandeld (het was eigenlijk meer survivallen) waardoor we uiteindelijk direct aan het water konden picknicken. Doordat we hier zeker 2 uur hebben gezeten, waren we te laat om, zoals eigenlijk gepland, de thermen te bezoeken en besloten we om naar Praia de Mosteiros te gaan en daar de zonsondergang te kijken. Anders dan vorige week, liet het weer het nu wel toe een paar centimeter de zee in te lopen. Eventjes pootjebaden dacht ik… Helaas was ik niet bepaald bedacht op de hoge golven en liep ik na 2 minuten met een zeiknatte broek het water uit. Maar dat mocht de pret niet drukken, het uur dat volgde hebben we namelijk in het zand naar de ondergaande zon gekeken. In dit uur heeft Lissa ons nog heerlijk vermaakt met iets dan verdacht veel op een regendans leek en zijn we tot de conclusie gekomen dat het zand van dit strand zwart is door de vulkanen die op het eiland te vinden zijn. Ook de zaterdag werd afgesloten met een Italiaanse maaltijd, een toetje van Myriam en ’n wijntje.

Zondagochtend zouden we ook om 10 vertrekken, maar evenals de dag ervoor bleek dit onmogelijk en was het ruim 11 voordat we in de auto naar Furnas zaten, een dorpje gelegen aan de oostzijde van een van de 3 vulkanen op het eiland. Hoewel geen van deze vulkanen meer actief is, zorgen deze wel nog steeds voor geisers, warmwaterbronnen en fumarolen (hoe dat precies zit weet ik niet, daarvoor heb ik denk ik niet goed genoeg opgelet bij aardrijkskunde). Deze aardrijkskundige taferelen gingen, helaas, gepaard met een nogal penetrante geur waardoor al snel besloten werd verder te gaan naar het volgende punt op planning, de tuin van het Terra Nostra hotel. Deze tuin is ruim 5000 hectare groot en eigenlijk net zo mooi als de rest van het eiland. De 5000 hectare aan tuin hebben we natuurlijk niet geheel probleemloos overleefd, want de helft van de tijd was er op z’n minst iemand kwijt. Na een picknick in deze tuinen zijn we langzaam vertrokken naar Cadeilas Velha, waar we in een vrij afgelegen natuurparkje eindelijk van de warmwaterbronnen konden genieten. Van de 3 warmwaterbronnen in dit park konden we van er van 2 daadwerkelijk gebruik maken, deze waren 27 en 38 graden, de 3e bron was te heet (variërend tussen 60 en 100 graden).

Maandag was onze laatste dag op São Miguel en de eerste dag dat het weer een beetje tegenviel, toch zijn we die ochtend naar Lago de Furnas vertrokken, dat een stukje verderop ligt dan het dorpje Furnas en waar het gelukkig een stuk frisser rook. Na een wandeling rondom dit meer zijn we doorgereden naar Caloura, een vissersdorpje in het zuiden van het eiland. Ook hier was het uitzicht weer geweldig en leek het alsof we op het uiteinde van de wereld stonden. Vervolgens hebben Lissa, Myriam en ik de laatste paar uur op São Miguel met z’n drieën in Ponta Delgada, de hoofdstad van het eiland, doorgebracht, de Italianen vlogen namelijk pas dinsdag terug naar huis. In Ponta Delgada hebben we uitgebreid geluncht en zijn we naar de vers markt geweest, waar we bij Sabores local food groene thee met verse ananas gedronken hebben, een lokaal drankje dat absoluut het proberen waard is (heel makkelijk, gewoon groene thee maken, schijf ananas erin en klaar is Kees). Vanaf Ponta Delgada wachtte ons nog een lange reis naar Coimbra, tegen half 1 kwamen we uitgeput thuis aan.

Natuurlijk heb ik ook weer wat foto’s toegevoegd aan dit reisverslag, maar ik moet eerlijk zeggen, hoe zweverig dit misschien ook klinkt, dat ik op São Miguel dingen heb gezien die niet op foto’s vast te leggen zijn. De naam Ilha Verde heeft dit eiland meer dan dik verdiend.
Ik ben in ieder geval ontzettend blij verrast door São Miguel en kan iedereen die 5 dagen rust en natuur wel kan waarderen, absoluut aanraden een bezoekje te brengen aan dit eiland. Zodra ik de rest van de foto’s ontvangen heb zal ik deze nog toevoegen aan dit reisverslag.

Deze week heb ik het ontzettend druk, zowel op school als met de voorbereiding op de halve marathon van Lissabon over 11 dagen. Gelukkig heb ik wel een mooie week in het vooruitzicht, over ’n week is Linds namelijk eindelijk hier en 4 dagen later kan ik weer met Nena, Ank & René knuffelen. O ja, en tussendoor ben ik, en is Nena, ook nog ergens jarig. Een groot feest dus.

Fijne avond allemaal, tot snel (en laat de vlaai smaken!)
Beijinhos,
Demy